Wat anders dan preken
Dominee de Goeijen zou het liefst nu hard het godshuis úít rennen. Preken is toch iets anders dan dirigeren. „Het valt nog niet mee”, reageert hij wat benauwd. „Je moet alles tegelijk doen: op de maat letten, de muzikanten aankijken, zwaaien met je dirigeerstokje. Ik weet ook niet waarom ik dit doe.”
De rust zelve
Wethouder van Abbema oogt aardig rustig ten opzichte van de rest. Toch ziet ze het liefst af van de tweede ronde. „Ik hoop dat ik niet bij de laatste drie zit, hoor. Dan moet ik nog een keer”, zegt ze lachend.
Green room
Een paar minuten voor het moment suprême nemen de Maestro-dirigenten plaats in de ‘Green Room’. Daar is het wachten tot ze opgeroepen worden. En dat gebeurt sprankelend door presentatrice Ymkje Hellinga.
Rustig zwaaien
Jerry Blekkenhorst van De Zandstuve bijt het spits af en maakt zijn entree in driedelig kostuum. Hij krijgt een groot applaus. Na een buiging gaat zijn baton omhoog: het teken voor het orkest om de eerste noot van de Bolero in te zetten. En dat gaat goed. Rustig zwaaiend in constante beweging leidt Blekkenhorst de muzikanten bedeesd door de marsmuziek.
‘Ik bin doodmeu’
Wie dat heel anders doet, is Henk Jansen. Voordat hij begint roept de wijnverkoper ‘noe zult we’j ’t hebben’. Tot groot vermaak van het publiek zwaait Jansen alle kanten op. Of hij hierbij de maat juist heeft, doet er niet toe. Moeiteloos brengt hij het orkest tot grote hoogte bij het hartstochtelijke Italiaanse stuk Funiculi, funicula. Binnen luttele seconden klapt het uitzinnige publiek breedlachend op de maat mee, met tot slot een daverend applaus dat bijna leidt tot Italiaanse taferelen. Jansen veegt zijn voorhoofd af. „Ik bin doodmeu”, laat hij de jury weten.
Vurigheid gewenst
De wethouder en dominee maken het niet zo bont als Jansen. Gecontroleerd met af en toe een uitbundige zwaai naar links of rechts maken ze hun tijd vol. Volgens de jury had de wethouder wat meer vurigheid in Romeo en Juliet mogen gooien. „Je had het orkest moeten opvreten”, luidt het commentaar.
Terechte winnaar
Dat maakt Margreet Hallink helemaal goed. Vol passie, overgave en in sneltempo – de orkestleden konden de explosieve lichaamstaal van Hallink niet bijbenen – sluit ze ‘Maestro 2018’ daverend af. Volgens de jury is ze de terechte winnaar.